فـــرصت خـوبیه شب،‌ کـه بشینیم دعــا کــنیم
نـــــــیازا و نــــــــذرای نـــــــداده رو ادا کـــــنیم

هــــرچـی کـردیم و نکـردیم بنویسیمش یه جا
سه چهار روز دیگــه، یـه بـــار بهش نگـا کـنیم

دلامــــــون بــدجــور اسـیرِ عـصر آهـنی شــدن
واســه زخــم ایــن غــریبی طلب شــفا کــنیم

آخه کی فکرش و می‌کرد مائی که باهم بودیم
تــو روزای بی کسی دست همو رهــــا کــنیم

غــصّه‌های خــــیلیا ســـر می‌کشه به آسمون
دو ســه تــا درد و که شـــاید بـتونیم دوا کـنیم

مـا از اون دو بیتِ سعدی که بلد بودیم یه عمر
چی می دونیم به جـز ایـنکه کمی ادّعــا کنیم

مــــهربونی هـــــمیشه نــمی مونه، امــــــانته
نکــــــنه تـــو حــفظ ایــن امــــانتا خـــطا کــنیم

پــــائیز از راه برسه غـنچه‌ها سردشون میشه
گلدونا رو دیــگه کم کم تــو خــونه صــدا کــنیم

چی بودیم، چی کردیم و فـردا چی باید بکنیم
فکــــــری‌ام بــــرای جـــبران گــذشته ها کـنیم

بـــدی‌ها رو بســپریم دست فـرامـوشی و بعد
مثِ یـه قـاضی خوب، خـــوبیا رو جــــدا کــنیم

بـــذاریـــم هــمه شـبا خـــواب شقایق بـبینن
هـــمه ایــن کــارا رو بــاید مــن و شـما کــنیم

دنیامون میشه بهشت‌و ما همه فرشته‌ایم
اگــه بــه تــــمام این قــافیه ها، وفـــا کنیم